pyl en boog

‘n swart pyl skiet die ontnugtering

drie maal deur brose vel

en sy bly net staan

met rug gekeer

in afwagting op ‘n lewensvonnis

wat sy nie in die oë kan kyk nie

en mý hand bind die woord aan daad

(‘n swart perd runnik in my agtergrond)

here jy is wreed

ek weet ek het jou gesmeek

maar nou is jy net wreed

hoe kán jy haar ‘n lewe gee

wat net so skielik weer verdwyn?

begin

het dit begin

toe my oë

van uitputting

en ongeduld in ander rigtings begin staar het

het dit begin

toe vreemde passie binne my kom klim

het dit begin

toe interessante nuwe wêrelde

hulself aan my vryheid

ontbloot het

het dit begin

toe te veel ander mense

die vertrek begin vul het

het dit begin

toe frustrasie al die betowering gesmoor het

het dit begin

toe musiek anders begin klink het

het dit begin

toe die gode hulle wil

op ‘n lewe geblits het

het dit begin

toe ek besef

daar is ‘n onbreekbare ander band

het dit begin

toe ons lag vergaan het

het dit begin

toe ons die dag ophou dans het

het dit begin

toe ‘n lewe kanselleer

het dit begin

toe vriendskap moes halt

Wanneer het ons einde

begin?

(my potlood se punt het gebreek) 

spel

ek weet nie
hoe
om ons lewend te hou
sonder
om ons te vernietig  nie

ek weet nie
hoe
om ons te vernietig
sonder
om ons lewend te hou nie

fokken lewe

die lewe het jou bene gaan afslaan

saam met die volmaan

kon net sowel ‘n geweer in jou hand stop

en sê ‘figure dit uit’

terwyl die res klaar weet hoe

Sommige mure is moer hard...

Hoe hardloop mens steeds reguit

sonder om oor elke klip te val

en sy sê sy probeer uit ‘n gat klim

maar elke hand vol reddingsgrond

krummel haar val terug in die donker in

En ja, hier lê die eindelose oseaan

voor my uitgestrek soos ‘n uitlokkende massa

wat sê ek sal vashou: as jy nie meer kan swem nie

hoef jy net te dryf

maar ai here sy wil nie eers meer dink nie

hoe oortuig ek haar van haar spesiale plekkie

op hierdie genadelose aarde

see en al

Hoe gaan haal ‘n ma hopelose magteloosheid

agter uit ‘n kind se oë?

en dan kla ander oor onbenullighede

met die brood onder die arm.

Fok.

Moonstone

‘n knaende verlange

vleg deur ‘n lewe van

groceries

en huis opruim,

kinders tug en liefhê,

katte voer

en hond genees,

skryf

werk en

kreatief Leer bind

aan edelsteen

wat eenheid simboliseer

 -‘n versteende warmte -

‘n tao

en veer

houvas die evil eye

en dragonfly

raak delikaat die

hunkering van harte

Jean

Oom Louis vertel van die klinknaelbroek wat in die jaar toet Ouma se hare laat rys en grys het toe dit in haar huis kom groet.

Die opskudding wat deur die broek veroorsaak is weergalm in my gedagtes beelde van modebewuste fotograwe wat tydens die afbreek van die Berlin Wall in 1989 gefokus het op Levi se Jeans aan die heupe van die duitse jeug. Die klank klink naelagtig, ‘n simbool van Jeug en Rock kultuur. Die broek klink sommer reaksionêr maar tog so lekker gemaklik. Wonder of Levi Strauss in 1853 ooit besef het wat sy legacy aan die konsep van geskiedenis sou doen: of hy nou asemhaling toelaat, skin, knyp of hang onder die heupe? 

(Die broek bedoel ek.)

Terug na Ouma dan kom ons by die woord toet. Waar kom so elementêre woord vandaan??? Van iemand wat ‘n gatvol uitdrukking op sy gesig kry en so sy siel se ouderdom verklap? Dus glad nie iemand wat die vryheid van Jean sal verstaan nie. Bloot ‘n  mooier woord vir pissed-off. Ag tog. Die samelewing wat so hard probeer wegkruip van die ware feite, dit bly so siek en dom. Hoekom almal nie maar net kan wys wie hul werklik is of wil wees nie. Die toet aflaai.

Nee, kruip eerder beskermend weg agter die beeld wat society voorhou. Bly in die comfort zone en as die zone sê trek die broek tot onder jou boude dan word dit eenvoudig gedoen sonder vraagteken. In der waarheid bestaan society nie eers nie. Dis ‘n blote konsep van niks of iets (afhangend van jou persepsie / comfort zone), geskep deur mense soos ons wat nie weet hoe om dit te definieer nie...

Ouma het seker vyftig jaar gelede gedink haar kind word nou deur die bose beheer! En vandag is Jean aan (of onder) ‘n heup so onafskeidbaar soos brood en botter. Ek hou van die woord klink-nael-broek...klink so klapperig. Onsvattiekakkie.