ver verby huil

haar drome
pak haar jonger kinders
se klere sagkens weg
Sy spartel
maar die lifelines
merk geen verskil
Nou definieer
haar roete met 'n halt
'n individu vooruit gespel.

Die spelers gee moed op.

Sy sien geen delikaat
meer in die lewe raak.

Sluit haar weg
vou vlerke rondom hopeloos
en beskerm
-Weereens -
die gedagte wat breek
verby huil

.

Sluit haar weg
Vou

Solitude

just for today
I'll be your friend
who understands
the solitude of rejection -

and in my absense
I'll hold you warmly
fill your heart with sparks
of hope
breathe a gentle whisper
to your soul

where you shall feel
how friends will always be there
to guide your lonely steps
guard your emptiness
and give what you
deserve to receive

mediasie

voel asof die wond

in duisend lappies las

om mens te lyk

stukkend

plak tot een geheel

wat orals haak.

die rib verloor die rug

die long word kloustrofobies vas gedruk

tone hang bloot grondwaarts af

en vorm geen konneksie met die bron

‘n laslappie geraamte

wat geen beweging toon,

geen beplande konstruksie wat ‘n taak uitvoer.

hang slegs

aan niks

bymekaar gebondel

Gewond.

maar dié keer

ruil die rolle om

sý wond

sý slaan

sý skel

sý breek

‘n wese terug na ‘n bondel hopeloosheid

die skouers sak

die stem word stil

die oë word glad

asof ‘n laaste asem diep vanuit die long

probeer ontsnap,

bevryding smag

hy kleef verslae aan aarde vas

doelloos vasgevang in verwyt

‘n ego kom los

ontbind

wat ritmies deur die draaibeweging se gravitasie

klosse vorm van ‘n vervloë individu

materie skei weg

en bondel saam

in ‘n nuttelose

geWonde wese.

en sy noem haarself

‘n buddhis

Tourment

aujord'hui le desir me fait mal.

je suis une petite poignee de froid,
et je sers mes peurs de plus en plus desesperement dans mes bras.
mes genoux sont contractes a ma peau
pour trouver ainsi une sensation de vie,
je ne sais ou.

ma tete s'enfouit dans ma poitrine.

je ferme les yeux
et j'attends

erkenning aan elna de beer vir vertaling van my woorde

sonneblomtrane

Van superbitch na sag vroulik

kap ‘n weerlose roete langsaam oop

in hierdie donker woud van self-ontdekking:

Die altyd braaf wees voorhou

langs die delikate hart van blou...

Die woorde mag dalk geen sin maak

behalwe vir die wat onthou,

my sonde-blomme drup

hulpelose trane my lief

vretende verlies (vir j)

so het sy stil geword
en met 'n stadiger tempo
haar sprankel verloor

nou verstaan sy die afstand
tussen lief wees en verlies
sien sy hom in elke lee oomblik

vandag begryp sy hoe
geforseerde finaliteit
verlange se ewigheid aanvuur

en in haar stille kreet
onverwags groot geword
omkring in tragedie
wat 'n lewenslus wegbloei

herinneringe wat aanhou tap
o here, dit maak so seer
elke een huil soos 'n vuishou
op haar onskuld neer

erkenning aan hugo meyer vir skets

Slow Motion

het jy ook opgemerk
hoe die meeue stil
almal in een rigting kyk,
die deins die golwe se
ritme verstadig,
die gecko viervoetig
apart van mekaar ophou trap,
die son vir 'n oomblik
hang,
die lig versag,
die mis effens stywer druk
aan sand, stil word

die oomblik toe jou hand
die aarde onder my voete

halt

net 'n gedagte

die pakkie briewe
met rooi lint toegebind
gebere om stof te vergaar
of dalk te word?

het onverwags my oog gevang
waar blou papier
hart
vormig skeur na niks