today

 

your eyes were far away

they were salting

into solitude

far beyond my touch

 

they screamed at life

and shut me out of life

 

i faked a strength

i faked a strength for you my love

agtergeblewegeluk

 

 

 

agter die heks se berge

skuil ‘n groen vallei Pa.

die gras groei tot teen haar teer Pa.

daar waar geen voet verder kan verweer Pa.

gaan soek dit Pa.

sprei jou vlerke en gaan vind

net agter die heks se berg Pa.

daar is ‘n rusvallei vir jou te vind Pa.

sy bied ‘n land van onskuldmelk en soete heuning Pa.

daar is haar moederskoot sag gevou Pa.

sy  sal jou met groengeil arms ontvang Pa.

 

dalk,

net dalk het jy haar reeds gevind?

wyl ek nog hier agter

sukkel om haar uit te klim

 

 

 

kattekwaad

 

i)

alleen

(dink hy)

speel die ou man

asof jonk.

die filosoof

kyk ongeërg om

toe hy besef

ek kyk na hom

 

ii)

een – oog wit, soen

sy blink - swart vriend

`n oggendgroet

 

iii)

Ganesh leef gou

`n bietjie kat

voor hy weer

posisioneer

vir daaglikse aanbidding

 

 

 

bonfire

 

he found me next to a fire

drumming my solitude

into infinite space

 

he found me

and i lost me

when he found me

in my space

 

he found me

and i found me

when we lost me

and found us

 

now you shall find us

next to a fire

drumming a rhythmic love

into infinite space

 

 

Jean

Oom Louis vertel van die klinknaelbroek wat in die jaar toet Ouma se hare laat rys en grys het toe dit die eerste keer in haar huis kom groet.

Die opskudding wat deur die broek veroorsaak is weergalm in my gedagtes beelde van modebewuste fotograwe wat tydens die afbreek van die Berlin Wall in 1989 gefokus het op Levi se Jeans aan die heupe van die duitse jeug. Die klank klink naelagtig, ‘n simbool van rewolusionêres en Rock kultuur. Die broek klink sommer reaksionêr maar tog so lekker gemaklik. Wonder of Levi Strauss in 1853 ooit besef het wat sy legacy aan die konsep van geskiedenis sou doen: of hy nou asemhaling toelaat, skin, knyp of hang onder die heupe? ( Die broek bedoel ek.)

Terug na Ouma dan kom ons by die woord toet. Waar kom so elementêre woord vandaan??? Van iemand wat ‘n gatvol uitdrukking op sy gesig kry en so sy siel se ouderdom verklap? Dus glad nie iemand wat die vryheid van Jean sal verstaan nie. Bloot ‘n  mooier woord vir pissed-off. Ag tog. Die samelewing wat so hard probeer wegkruip van die ware feite, dit bly so siek en dom. Hoekom almal nie maar net kan wys wie hul werklik is of wil wees nie. Die toet aflaai.

Nee, kruip eerder beskermend weg agter die beeld wat society voorhou. Bly in die comfort zone en as die zone sê trek die broek tot onder jou boude dan word dit eenvoudig gedoen sonder vraagteken. In der waarheid bestaan society nie eers nie. Dis ‘n blote konsep van niks of iets (afhangend van jou persepsie / comfort zone), geskep deur mense soos ons wat nie weet hoe om dit te definieer nie...

Ouma het seker vyftig jaar gelede gedink haar kind word nou deur die bose beheer! En vandag is Jean aan (of onder) ‘n heup so onafskeidbaar soos brood en botter. Ek hou van die woord klink-nael-broek...klink so klapperig. Onsvattiekakkie.

Bitter Letsel

 

ek het my gaan balsem in die kruiereuk van veld.

jou af gewas en weg geskaaf in bruisend vries bergwater.

jou skynheiligheid gaan vermorsel teen elke krans se afgrond rots.

daai vlymskerp tong van jou gaan uitskreeu

en gevryf tot swelblou in elke Doodstil klip.

elke  verminkte opinie en vals aanklag van jou mond

het ek uit gaan wip. Hard weg gespoeg

en onder nuwe wiel  vertrap,

verewig in ou teer en gruis.

ek het jou gaan braak en weer en weer gebraak.

ek het jou in klowe gaan verbrysel.

die natuur gevra vir hulp

met jou spoke jaag tot Niks

wat in die oggendmis kwistig uitvee, verdwyn.

ek het jou terug vermink na Nikswerdman.

eie self (en al jou ander slagoffers) weer mens gemaak.

gepleit vir nuwe vel.

because i am finally moving on.

 

die water dans 'n kalm kabbeling
in sirkels van herinnering
donker dieptes snak en soen
en bieg teen boeg van blou en wit
dit suis my in 'n koelvars nuwe toekoms in
songroet val van jong-groen lenteblaar
teen hellings van die vogelsang
wilde malva groei uit klip
gestapel uit die donker
een vir een tot wit
want sy het aan hom genoem:
hier wil ek met jou ewig gaan sit