Vir Nico

Middernagtelike gedagtes draai rond by die dood.
Soveel is dood.
Wat is die verskil?
Finaliteit.
Los my fokken uit.
Ek is 'n failure.
Ek behoort nie hier nie.
Terug na hom.
Hy was op 'n stadium my jongste boetie wat my met paddas bang gemaak het.
Ons het grashuise saam gebou en in onskuld 'n lewe gespeel wat geen verpligting of pyn vashou.
En toe kom die afstand en gaping toe ons ouer word soos die lewe ons tref.
Alles draai in sirkels.
Wat my kind onbewustelik in haar verborge gedagtes uitskree laat 'n pyn van hom eggo.
My gedagtes ruk terug na onskuld en ons jeug.
Dit bind die onvermydelike foute van moederskap, kommunikasie of verlies daarvan.
Die foto van Nico in sy stoutgat onskuld kinderdae.
Bring my na ons passie van 'n jaar gelede, die euforie.
Vir ewig verlore, dood, finaal.
Bloot 'n herinnering, dis al.
Die afgryslike foute van ouerskap.
Onbewustelik.
Die effek verskil bloot by verskillende mense.
Wat is lewe?
So sinneloos.
Mag my eie kinders asseblief net nooit die desperate vrede so smag nie.
Spaar my net die pyn al word dit onbewus uitgeskree.
Help!

one bridge

let's build a bridge
across forever
face the tides
that rock our roots
gently through our fears
taste the salt
cut through scars
to heal a lifetime
sense unspoken sounds
as waters wash away
unwanted thoughts

Let's build a bridge, my love.
Let's build a bridge,
together

Opiaat

met Tao
en Opium
ontmoet ek die nag
glo my drome
gaan die afgerem
van gister verloor
en talm in 'n gedagte
van een
eenheid
een maal
waar 'n hemelse ontvlugting
ons van aardse plekke
geneem het na
een maal
se onthou,

wat 'n pynlike ewigheid duur

Loss

watching a child mourn a loss
resonates a longing
deep inside of me

how she walks away
far into the hidden corners
of her mind

oh god she is too young

no words will heal the scars
memories scratch them raw
revealing a living pain

loss is always too soon

while another mourns for her
she unknowingly turns and lingers
in her

self
eyes focused inwards
creating confusion by too much thought
of a single being
in this vast universe

all enveloped by four aching letters

L O S S

Yin Yang Bang Slam

my oog
het
opgelet
toe jou vingers
versigtig
oor my Tao
streel

wou jy
dit weer bymekaar vou
of uit
mekaar trek?

Iemand gee tog net my titel

Het gedink ek doen vandag my Blog effens anders, na paar gebeure wat ‘n nuwe perspektief geïnspireer het.

Dis pynlik stil en ek wens iemand kan optel, nee. Kom ons begin weer.


Gestel ek kan uit myself klim en dit wat my oë my verstand vertel ek wel sien, optel. Die prentjie neem en hom plaas langs die grys realiteit van hier en nou. Laat die ou een agter in die ou dosie, sluit hom toe en vorm hoop in die nuwe vreemde onbekende.
Tel hom op soos ‘n puppet on a string, met die ander hand vir my en sit die ons van hom en my neer. Enige plek. Êrens. Net êrens anders.


Soveel films, boeke, stories, fantasie-vlugte neem hul aanloop uit so veronderstelling: Enter...kom binne en kyk met dieselfde oë maar op ‘n ander manier. En wat moet ek enter wanneer ek uit my liggaam kyk na my lewe? Wat is my lewe? Werklike herinneringe of die fantastiese versinsels wat die brein my laat glo?


Ja, sommige mense sê sy dink te veel, te ver, te agter innie kop. Klink vir my bra mal. I can do with crazy, sê my vriend... soos die vriendin wat haar versameling vere heilig bêre in ‘n laai. Opgaar. Vir wat? Eendag? Om mee te wat? Wat gryp sy eerste wanneer die vlamme haar huis verniel? Fotos...of die vere? Of is elke veer ‘n foto?


Ag ja, terug na die boek wat binne my skree om te skryf. Ons het almal so boek. Myne se woorde het oor jare opgebondel tot ‘n muwwe massa klanke wat soos Medusa se hare skree tot verlossing. Tonge wat krullend uitskiet na die grou realiteit en hoop dat iets die klanke netjies bondel, groepeer in letters wat society kan sien as woorde en ek kan noem: ‘n storie. My verhaal, my geskiedenis, my lewe. Noem dit wat jy wil. Die woorde wat op borrel en uit my skedel skeur, met vlerke ver weg vlieg, verlore raak in die groot heelal en so ‘n vrede vind.


Soms sien ek hoe verward ‘n eensaam bachelor sy week se kruideniers aankoop. Die koddige stap asof sy intellek nie hoort tussen kos en toiletpapier nie. Hande hang langsaam stil aan sy sy en die rye word nie van links na regs benader, of regs na links afhangend van watter deel van jou brein die sterkste dink... Nee, dan hier op dan daar af dan terug sonder om te vind en aan die einde van die oefening het hy ‘n skrale mandjie opgegaar met sewe noodsaaklike items vir die week se oorlewing, waarvan een, slegs een, ‘n luxury is. Hy betaal rustig met ‘n paar sente, stap weg en fokus op die wolke. Ek wonder waarom kyk hy na pornografie.


Dalk laat dit sy herinneringe gaan na ‘n vervloë banale gedagte terwyl die regisseur na twee en ‘n half ure uiteindelik die film se titel opsom met die woorde: the void. Nee, geen einde, in plaas daarvan ‘n eindelose massa niks wat die woordeboek noem materie waarin menslike wesens funksioneer. Wetenskaplikes het allerhande fancy woorde daarvoor soos suurstof en dies meer. The Void, holheid, die niet, volgens HAT.


Terug na my: die banaliteit van menslike behoeftes (skuiling, voedsel, seks) wat alles gereguleer word deur die norme van die samelewing. Dis die plek wat dekades gelede bepaal het dis fine om met die eenheid van cowry shells te betaal, of die hoeveelheid bulle wat jy het bepaal jou rykdom. Wat mettertyd uit gekring het na nuwe terme; hoe die jeans aan haar heupe hang, nuwe betaaleenhede; hoe groter die bul se wiele bepaal hoe groot jou welvaart...ek het gesê wiele. Freud gaan weg!


Ek weet ek moet klaarkry want die menslike brein kan slegs op suffel woorde konsentreer en ek wil baie graag hê dat my lesers die einde moet voel, nie sien nie: voel. Soos ek dit daagliks moet voel.


Hier voor my sit Buddha en mediteer in die skemer: kalm, stil tevrede. Terwyl die Zombie bloed op my dagboek grinnik, runnik wat’s die verskil? Daar onder groei my groentetjies versigtig in die winterson en my sweet peas sal binnekort blom. Maar ek wil oor begin, terug gaan , nee. Oor begin soos wanneer ‘n groter hand my toue optel, jou toue optel en ons toue ongekoek saam neersit op daai nuwe plek. Ek wil ‘n nuwe geboorte ontmoet. Een waar ek nie kloustrofobies benoud moes snak na ‘n begin en jare daarna moes spartel om die self te vind. Ek wil gehoor gee aan die natuur se roep, terugkeer na die oerdrang van ‘n passie (onthou seks en passie is ver verwyderd) wat roep diep uit my wese. Fok die samelewing, maak vrede met my, dis ek. Ek mag net soos jy.


Dis soos die harde eerlikheid van ‘n karoovlakte waar bittereinde-gebede ongevraagd en onbeantwoord geen verligting bring. My dors laat my sterf in die verskriklike pyn waarmee die liefde almal slaan, onskuld wegsluk en ons aan die lewe laat verstik. Haal asem. Begin weer, haal weer asem. Die passie vind slegs uiting in ‘n woord. Here, ‘n samelewing pleeg ‘n moord!


Maar ek bly ek en jy bly jy en ons bly vir ewig ons. Waar niks eintlik verander het nie vind my verhaal geen oorsprong, lyn of syn. Slegs woorde gegroepeer op A4, soos hulle sê ( wie is hulle?). Swart op wit soos my omgewing stagneer.


Ek het nuwe skulpe nodig om die muwwes te vervang. Vreemd: die kaal takke van my boom sprankel blinkskoon in die sonlig na die reens, en ek het nie eers gebid nie.

my kroon

en toe stap hy ver weg
die oggend
toe my pruimboom
sy laaste blaar verloor,
met grou grys
die winter welkom heet
Elke tak 'n kaal herinnering
wat uiterstes van pyn en euforie vorm
in dit wat ons noem
boomkroon

en wanneer die lente terugkeer
waarmee gaan die nuwe groei
my muwwe winter dan konfronteer?

early poem

thinking time this morning
rushed a flood of history
into a tender locked embrace
your gentle breathing caressed my thoughts
back to a landscape that shaped my being
memories moved a magic Mecca of my own
around the words of trust and love and once and forever
lost as the velvet of your skin
touched mine
short lived
under a stroking hand

Don't wake
Don't go
Don't move
Help me rhyme my thoughts
before the day erases them away
forever

elkeen

jy sê ek skryf

nie sulke woorde oor jou

nie maar jy vergeet dat

elke groet ‘n gedig word

elke kyk ‘n kleur word

jy sê ek noem

nie meer oor jou

hoe elke soen my streel

elke hand teen wang

weereens ‘n wonderwerk word

jy sê ek doen dit

nie met jou maar dan

besef jy mos nie:

elke gedagte dig die hele dag

daagliks in elke herinnering

omkring met ‘n wond

wat net nooit kan genees

dream encounter

there was a gaze
there was a glass of exotic substance
there was a touch
there were showers of compliments
there was a hand on white lace
there was a body
there were words about remembrance
there was breath
there was a view
there was laughter
there was a saddened eye

there was an encounter
in a dream
remembered