Dying

we make them

we break them

we take them

we shake them

~ and her Buddhist prayer flag

caught a throat ~

The horrible guilt

of being trapped

in a decision.

My karma will lower my status,

bring her a higher one –

where only love shall fill her

peaceful harmony

and they say we have to be Strong to do this.

as if they fucking know it all.

Life so badly turns a full circle

it’s scary.

The desolation of events

from Karoo to Karoo...

screams

as I reluctantly wash her off my hands.

nameless poem

she lost her feather

and the bird fell

off the branch

Trapped herself once again

with choices,

commas and semicolons

shouldn’t be

Some things can never be

-stop apologising-

-you worry too much-

there was an honest ease in innocence

and a dangerous urgency that sucked

all pain away from memory

Moonstarsplit

Away 

a half a moon

is hanging

in a heavy sky

and far apart

a single star

plays solitaire

with empty space

she finds herself

unexpectedly

alone

-game over-

all the others gone,

laid neatly aside.

.

.

her marble hovers in a hole

Half Moon           stuck

watches

but doesn’t see

‘cause his curve of eye

is turned away

towards the sun

while she is stuck

in an eternity

eternity

eternity

eternity

dis stil

Rustig

Oggend

almal slaap

maar kalmte hang slegs

omkring my skreeu

wat vasgevang

in vel en been

probeer ontsnap

Buddha glimlag oë toe

bied haar lotus vrede aan my

ek asem karma in

tot diep in die oer

dis stil

‘n Nuwe dag

word skreeuend stil

Want jy is Stil

doodstil

foto

jou beeld is nou geel,  Pa

en jy kyk weg

geen groen kleur meer

jou kômin hemp

waarin geheue jou altyd roep

jy is só verskriklik vêr

(asof deel van ‘n vorige bestaan)

ek sien hoe vang jou sjarme

‘n ander se aandag

met jou warm luister,

ek vind met afstand

jóú unieke glimlag

wat die pyn verbloem.

kyk na my kant toe, Pa

en gee weer

asseblief

want ek het  nodig

hou

geen ander hande

vou my mond so delikaat

in liefkosing

en nou sal elke

sug

in eie hande

die tragedie

vas                         hou

Notes:-

i)

dis pynlik stil
jou oe is ver
en ver in jou oe
skuil die pynlike
seer

jy verstaan nie die vloek van voel nie

ii)

one year ago
i sat
here
same place
re-establishing
my damage

fuck

will this cycle
ever end

No,
the alley was dark
oppressing
and stretched out to
infinity

'n vloek

iii)

en hy se
hy is jammer
sonder om 'n traan te stort

en gaan huis toe

maar ek weet,
net ek weet hoe
breek hy
stukkend

iv)

en die ander
gaan aan
glimlag
babbel
wat 'n Babel-
hul dink
haal asem

en ek?
"stall"
en wag om weer krag te
sluk
vir die volgende
obstacle

vasgevang
vlug totally ontnugter
uiteindelik

en geen traan word gestort vir
my -
martie
martelaar
moerig
moeg
plain mislik
genoeg is genoeg

sy skryf slegs
wanneer
s t u k k e n d

en dis haar enigste beauty

Just a quick one no title no editing...

black he sat
shadowed
embraced by dark velvet
or was the sofa leather ?
eyed my question
silently

contemplating
truth
or veiling an answer
I tried
to not dilate my pupils
as he said
I do

I don't have a problem with it

strange...

he liked the elegant look
but still held fast to gypsy
mysteriously,
haunting

and to this day     I
wonder

eindelose ontmoeting

het jy raakgesien

hoe breek my

glas

in blou

skerp stukkend

het jy raakgesien

hoe verdof die groen

van ‘n oog

in pyn

het jy gesien

hoe water binne toe

in skerwe waterval

van blou en groen aqua wat pers in rou

rondom bitter smart,

wanhoop

onverklaarbaar gelaat in ‘n

vraagteken

hoekom kan jy nie raaksien nie?

Erkenning aan 'n unieke jong digter:

Sonder.

Mamma,

sy word soms stom

van eie woorde

wat sy se,

-sy skryf.

Mamma.

Is ‘n mens

Sonder.

Lag

om weer te kan lag

vanuit die diepste dele,
die kriewel te voel opwel
tot 'n spontane geborrel van klanke
onbelemmerd
vurig vry
sonder pretensie en denke oor hoe dit klink of lyk

net te kan lag sonder ophou

om net weer my kop teen jou bors te kan sit
en net te kan huil

pyl en boog

‘n swart pyl skiet die ontnugtering

drie maal deur brose vel

en sy bly net staan

met rug gekeer

in afwagting op ‘n lewensvonnis

wat sy nie in die oë kan kyk nie

en mý hand bind die woord aan daad

(‘n swart perd runnik in my agtergrond)

here jy is wreed

ek weet ek het jou gesmeek

maar nou is jy net wreed

hoe kán jy haar ‘n lewe gee

wat net so skielik weer verdwyn?

begin

het dit begin

toe my oë

van uitputting

en ongeduld in ander rigtings begin staar het

het dit begin

toe vreemde passie binne my kom klim

het dit begin

toe interessante nuwe wêrelde

hulself aan my vryheid

ontbloot het

het dit begin

toe te veel ander mense

die vertrek begin vul het

het dit begin

toe frustrasie al die betowering gesmoor het

het dit begin

toe musiek anders begin klink het

het dit begin

toe die gode hulle wil

op ‘n lewe geblits het

het dit begin

toe ek besef

daar is ‘n onbreekbare ander band

het dit begin

toe ons lag vergaan het

het dit begin

toe ons die dag ophou dans het

het dit begin

toe ‘n lewe kanselleer

het dit begin

toe vriendskap moes halt

Wanneer het ons einde

begin?

(my potlood se punt het gebreek) 

spel

ek weet nie
hoe
om ons lewend te hou
sonder
om ons te vernietig  nie

ek weet nie
hoe
om ons te vernietig
sonder
om ons lewend te hou nie

fokken lewe

die lewe het jou bene gaan afslaan

saam met die volmaan

kon net sowel ‘n geweer in jou hand stop

en sê ‘figure dit uit’

terwyl die res klaar weet hoe

Sommige mure is moer hard...

Hoe hardloop mens steeds reguit

sonder om oor elke klip te val

en sy sê sy probeer uit ‘n gat klim

maar elke hand vol reddingsgrond

krummel haar val terug in die donker in

En ja, hier lê die eindelose oseaan

voor my uitgestrek soos ‘n uitlokkende massa

wat sê ek sal vashou: as jy nie meer kan swem nie

hoef jy net te dryf

maar ai here sy wil nie eers meer dink nie

hoe oortuig ek haar van haar spesiale plekkie

op hierdie genadelose aarde

see en al

Hoe gaan haal ‘n ma hopelose magteloosheid

agter uit ‘n kind se oë?

en dan kla ander oor onbenullighede

met die brood onder die arm.

Fok.

Moonstone

‘n knaende verlange

vleg deur ‘n lewe van

groceries

en huis opruim,

kinders tug en liefhê,

katte voer

en hond genees,

skryf

werk en

kreatief Leer bind

aan edelsteen

wat eenheid simboliseer

 -‘n versteende warmte -

‘n tao

en veer

houvas die evil eye

en dragonfly

raak delikaat die

hunkering van harte

Jean

Oom Louis vertel van die klinknaelbroek wat in die jaar toet Ouma se hare laat rys en grys het toe dit in haar huis kom groet.

Die opskudding wat deur die broek veroorsaak is weergalm in my gedagtes beelde van modebewuste fotograwe wat tydens die afbreek van die Berlin Wall in 1989 gefokus het op Levi se Jeans aan die heupe van die duitse jeug. Die klank klink naelagtig, ‘n simbool van Jeug en Rock kultuur. Die broek klink sommer reaksionêr maar tog so lekker gemaklik. Wonder of Levi Strauss in 1853 ooit besef het wat sy legacy aan die konsep van geskiedenis sou doen: of hy nou asemhaling toelaat, skin, knyp of hang onder die heupe? 

(Die broek bedoel ek.)

Terug na Ouma dan kom ons by die woord toet. Waar kom so elementêre woord vandaan??? Van iemand wat ‘n gatvol uitdrukking op sy gesig kry en so sy siel se ouderdom verklap? Dus glad nie iemand wat die vryheid van Jean sal verstaan nie. Bloot ‘n  mooier woord vir pissed-off. Ag tog. Die samelewing wat so hard probeer wegkruip van die ware feite, dit bly so siek en dom. Hoekom almal nie maar net kan wys wie hul werklik is of wil wees nie. Die toet aflaai.

Nee, kruip eerder beskermend weg agter die beeld wat society voorhou. Bly in die comfort zone en as die zone sê trek die broek tot onder jou boude dan word dit eenvoudig gedoen sonder vraagteken. In der waarheid bestaan society nie eers nie. Dis ‘n blote konsep van niks of iets (afhangend van jou persepsie / comfort zone), geskep deur mense soos ons wat nie weet hoe om dit te definieer nie...

Ouma het seker vyftig jaar gelede gedink haar kind word nou deur die bose beheer! En vandag is Jean aan (of onder) ‘n heup so onafskeidbaar soos brood en botter. Ek hou van die woord klink-nael-broek...klink so klapperig. Onsvattiekakkie.

Liefdes

soms voel sy hoe die liefde oorweldig isoleer
van alle kante af met tronkstraf konfronteer
doelgerig met ondersoekende natuur
intensie bipoler beinvloed elke uur

soms wil sy slegs asemhaal
nie meer onophoudelik smag of slaan
nie hierdie waansin wat besit neem
probeer uit 'n sisteem te ween

soms wil sy die eenvoud vashou
sodat gewurgte benoud
nie meer die wese beheer
maar dan besef sy opnuut

hoe die liefde dit keer

For a friend

Random thoughts @ Hedwig’s

Her heart holds the world and the world holds her heart

Three Scotties cuddle up in one hairy box

She is a celebrity in her neighborhood and her neighborhood is her celebration

Peace and quiet sustain

She has an old fashioned retreat for the weary traveler

 Haar koppie versameling is ‘n kunswerk op sy eie

 She knows how to thank and how to give

 Hedwig has a horny hadeda

 Compassion carries in her teardrop

 Fireplace freedom returns calm in flames

Gee buitengewoon baie om

  Has notes

Black-eyed-Susan’s trillion eyes stare silently through her warm kitchen window

 Vye verrimpel in die pot

Flirts gently

Sy vertroos verlies van ‘n veertien-jarige met jong groen loof

 Has an endless supply of food from her fridge for all

May images capture the words that elude me... 

Cry

Cry:         to utter sounds of grief or suffering

                to shed tears

                weep

                to shout

                to utter a characteristic call (of an animal)

                to utter loudly

                to announce publicly

                a shout, scream or wail

                a fit of weeping

                the call of an animal

                an entreaty

                appeal

                altogether different

Weep:  to shed tears from an overwhelming emotion

                to mourn or grieve

                to exude

                dripping or oozing liquid

               

                I’ve heard many cries

                none of these describe

yet how do I describe the sounds of your voice as you carried him to his grave and only I knew why you broke and shed those tears. I heard the sound before words could reach anyone and could only touch you with one hand hold your pain in my own memory and stir the warmth of life back into your soul. I’m sorry, never realised how badly the deed touched your soul my love. You are the one who mean the world to me. Please forgive. No words will find your weeping that day as I weep today

“wailing sounds of grief altogether different oozing liquid to mourn what was almost lost” or what is lost depending on our view             

                

nieu bethesda roadblog

De Doorns en ‘n storie van haar kwassie en die omie se glimlag met die ryp en koue wat sny. Sy tannie voor en agter en maak Jacobs koffie verniet want eintlik skink sy wyn. Bo die wasbak drapeer lang swart gotiese fraiings met krale delikaat die uitsig op haar berge. Hier rus my pa se siel. Fluit en tjello lei my veilig verby back to my roots in die harde skerp karoo.

Skerp lig vars lug. Dankie dat jy luister jy neem my pyn sê sy. Dis hard en koud en grys en die horison eindeloos vêr. Soveel woorde is deur hierdie grond gesluk soveel trane binne toe gedrup. Hier is dorings. Geen wolke geen wind geen druppels wat die trane verdun. Hulle noem dit inderdaad die vallei van verlatenheid.

By die kleinhuisie koffiekan en dik water skree wholesome Aberdeen en wildspastei soos net die ware tannies kan. Dust hangs just. ‘n Skepper se berg se rand lyk asof sy hand die klippe gepak het en asof die dunste bries ‘n val gaan tuimel. Hier is kaal bome en ‘n verskeurde familie. Tussen ruïnes vol vervloë verhale wat saggies eerie fluister as jy ingaan. Kan die tragedie weer kalmte en eenheid bring skree my siel terwyl die uitsig na berge deur vervalle mure my bekoor.

It feels like my insides have been ripped out I’ve never experienced such pain he just wanted peace and to get away from all the fighting ween sy in haar hande. Sit die heeldag in die kerkhof en wag dink smag. ‘n Broer se geheime word deur plattelandse nuuskierigheid getrek soos nat gekoude biltong uit ‘n suigeling se mond. We’ll remain after everything’s been washed away by the rain.

“ Today the weather didn’t fool me” begin my nuwe boek. Iets uitdagend aan die eerste bladsy van ‘n nuwe storie. “Perhaps people are pieces of chaos on top of the disorder they enclose and perhaps that explains them”.

Dalk is die lug ‘n onderstebo see soos hy sê en ons almal loop eintlik op ons koppe. Kyk ek na die huidige horison  kan die wolke my dit laat glo. Hul skuim in bolle op die berg en ons sit vasgeklamp aan die vallei hier onder vas. Salig onbewus van die see bo ons kop waarin ons eintlik verdrink. Ek staan op my kop om seker te maak en ja wragtag dit hang alles af van persepsie en nie van woorde wat society koppel aan konsepte. Bo of onder hemel of hel see of lug. Ek spikkel maar voort in ‘n skepper se materie en probeer die chaos orden in iets wat vir my sin maak en jy?

 Jy dink die kop is mal. Sy het haar varkies verloor. Watter varkies? Stop. Doodstop. Punt. Everybody hurts sometimes. Hold on let me go. When she’s a little girl and nothing wrong sing verskeie se klanke woorde wat verwar. There’s no way to explain all that we’re saying when we say suffering.

Hy lê ses voet onder die koue grond. Dis koud tot in die been. Werklik of bloot my siel se bevrore staat? Dalk ‘n afstand wat vries...

Blog bomb

Blinde man

jou glimlag maak op vir die oë

wat nie kyk nie,

wel sien

Is dit juis as gevolg daarvan?

die kinkel in jou roete

benader jy met soveel vertroue

in jouself -

as ek maar net die draai van my pad

met soveel dapperheid kon aanpak

Stanford

‘n straatlig se geheime glans

berge se misterieuse trans

agtergrondstemme in die volmaandans:

dis Stanford

en dis stil,

afgesonder

ver van al die chaos

pyn

tragedie

hulpelose stoei na niks

die uil hoe hoe weemoedig wys

geen kaggel

slegs bevestiging

van nou se vrede

absolute kalmte

mag die son nie weer verskyn nie

Al

Dis siek

Dis vreemd

Dis onnatuurlik

Dis die verkeerde lifeline

Dis reg

Dis my gemaksone

Dis nou

Dis al

 Skreeu

die deur van hoop

is nou gesluit

en skielik is elke kleur en klank

elke sintuig wat ervaar,

verdoof

ontwoord

ontnugter

stomgeslaan -

alles skree ‘n skrille herinnering

wat eggo in my oor:

dawerend breek dit alle

stilte in my hart

Intermediate

from up here

the cracks damage the earth’s skin

man-made interjections

criss-cross a landscape of skull

a bulging three dimensional barren land

far down there

stares back at me

untouchable

unfathomable

unreachable

almost unreal

this earth of dust and ticking time

that we call life

and above

a limitless blue sky

awaits

Ideal dancer

black leather feeds

a black cat

white milk

smokes a business card

called dementia

while shaving simultaneously

smiling at his black goddess

and swearing at the wind

who mysteriously took his dream catcher

How to replace a former dream

Another story of peculiar loss

i love watching you in silence

my mysterious man

all mixed up

trying to escape

cape town

endless waves meeting the shore views to infinity the smell of sea and pine needles the wind on my face and speed under my bum

cape town i love you

Vir Nico

Middernagtelike gedagtes draai rond by die dood.
Soveel is dood.
Wat is die verskil?
Finaliteit.
Los my fokken uit.
Ek is 'n failure.
Ek behoort nie hier nie.
Terug na hom.
Hy was op 'n stadium my jongste boetie wat my met paddas bang gemaak het.
Ons het grashuise saam gebou en in onskuld 'n lewe gespeel wat geen verpligting of pyn vashou.
En toe kom die afstand en gaping toe ons ouer word soos die lewe ons tref.
Alles draai in sirkels.
Wat my kind onbewustelik in haar verborge gedagtes uitskree laat 'n pyn van hom eggo.
My gedagtes ruk terug na onskuld en ons jeug.
Dit bind die onvermydelike foute van moederskap, kommunikasie of verlies daarvan.
Die foto van Nico in sy stoutgat onskuld kinderdae.
Bring my na ons passie van 'n jaar gelede, die euforie.
Vir ewig verlore, dood, finaal.
Bloot 'n herinnering, dis al.
Die afgryslike foute van ouerskap.
Onbewustelik.
Die effek verskil bloot by verskillende mense.
Wat is lewe?
So sinneloos.
Mag my eie kinders asseblief net nooit die desperate vrede so smag nie.
Spaar my net die pyn al word dit onbewus uitgeskree.
Help!

one bridge

let's build a bridge
across forever
face the tides
that rock our roots
gently through our fears
taste the salt
cut through scars
to heal a lifetime
sense unspoken sounds
as waters wash away
unwanted thoughts

Let's build a bridge, my love.
Let's build a bridge,
together

Opiaat

met Tao
en Opium
ontmoet ek die nag
glo my drome
gaan die afgerem
van gister verloor
en talm in 'n gedagte
van een
eenheid
een maal
waar 'n hemelse ontvlugting
ons van aardse plekke
geneem het na
een maal
se onthou,

wat 'n pynlike ewigheid duur

Loss

watching a child mourn a loss
resonates a longing
deep inside of me

how she walks away
far into the hidden corners
of her mind

oh god she is too young

no words will heal the scars
memories scratch them raw
revealing a living pain

loss is always too soon

while another mourns for her
she unknowingly turns and lingers
in her

self
eyes focused inwards
creating confusion by too much thought
of a single being
in this vast universe

all enveloped by four aching letters

L O S S

Yin Yang Bang Slam

my oog
het
opgelet
toe jou vingers
versigtig
oor my Tao
streel

wou jy
dit weer bymekaar vou
of uit
mekaar trek?

Iemand gee tog net my titel

Het gedink ek doen vandag my Blog effens anders, na paar gebeure wat ‘n nuwe perspektief geïnspireer het.

Dis pynlik stil en ek wens iemand kan optel, nee. Kom ons begin weer.


Gestel ek kan uit myself klim en dit wat my oë my verstand vertel ek wel sien, optel. Die prentjie neem en hom plaas langs die grys realiteit van hier en nou. Laat die ou een agter in die ou dosie, sluit hom toe en vorm hoop in die nuwe vreemde onbekende.
Tel hom op soos ‘n puppet on a string, met die ander hand vir my en sit die ons van hom en my neer. Enige plek. Êrens. Net êrens anders.


Soveel films, boeke, stories, fantasie-vlugte neem hul aanloop uit so veronderstelling: Enter...kom binne en kyk met dieselfde oë maar op ‘n ander manier. En wat moet ek enter wanneer ek uit my liggaam kyk na my lewe? Wat is my lewe? Werklike herinneringe of die fantastiese versinsels wat die brein my laat glo?


Ja, sommige mense sê sy dink te veel, te ver, te agter innie kop. Klink vir my bra mal. I can do with crazy, sê my vriend... soos die vriendin wat haar versameling vere heilig bêre in ‘n laai. Opgaar. Vir wat? Eendag? Om mee te wat? Wat gryp sy eerste wanneer die vlamme haar huis verniel? Fotos...of die vere? Of is elke veer ‘n foto?


Ag ja, terug na die boek wat binne my skree om te skryf. Ons het almal so boek. Myne se woorde het oor jare opgebondel tot ‘n muwwe massa klanke wat soos Medusa se hare skree tot verlossing. Tonge wat krullend uitskiet na die grou realiteit en hoop dat iets die klanke netjies bondel, groepeer in letters wat society kan sien as woorde en ek kan noem: ‘n storie. My verhaal, my geskiedenis, my lewe. Noem dit wat jy wil. Die woorde wat op borrel en uit my skedel skeur, met vlerke ver weg vlieg, verlore raak in die groot heelal en so ‘n vrede vind.


Soms sien ek hoe verward ‘n eensaam bachelor sy week se kruideniers aankoop. Die koddige stap asof sy intellek nie hoort tussen kos en toiletpapier nie. Hande hang langsaam stil aan sy sy en die rye word nie van links na regs benader, of regs na links afhangend van watter deel van jou brein die sterkste dink... Nee, dan hier op dan daar af dan terug sonder om te vind en aan die einde van die oefening het hy ‘n skrale mandjie opgegaar met sewe noodsaaklike items vir die week se oorlewing, waarvan een, slegs een, ‘n luxury is. Hy betaal rustig met ‘n paar sente, stap weg en fokus op die wolke. Ek wonder waarom kyk hy na pornografie.


Dalk laat dit sy herinneringe gaan na ‘n vervloë banale gedagte terwyl die regisseur na twee en ‘n half ure uiteindelik die film se titel opsom met die woorde: the void. Nee, geen einde, in plaas daarvan ‘n eindelose massa niks wat die woordeboek noem materie waarin menslike wesens funksioneer. Wetenskaplikes het allerhande fancy woorde daarvoor soos suurstof en dies meer. The Void, holheid, die niet, volgens HAT.


Terug na my: die banaliteit van menslike behoeftes (skuiling, voedsel, seks) wat alles gereguleer word deur die norme van die samelewing. Dis die plek wat dekades gelede bepaal het dis fine om met die eenheid van cowry shells te betaal, of die hoeveelheid bulle wat jy het bepaal jou rykdom. Wat mettertyd uit gekring het na nuwe terme; hoe die jeans aan haar heupe hang, nuwe betaaleenhede; hoe groter die bul se wiele bepaal hoe groot jou welvaart...ek het gesê wiele. Freud gaan weg!


Ek weet ek moet klaarkry want die menslike brein kan slegs op suffel woorde konsentreer en ek wil baie graag hê dat my lesers die einde moet voel, nie sien nie: voel. Soos ek dit daagliks moet voel.


Hier voor my sit Buddha en mediteer in die skemer: kalm, stil tevrede. Terwyl die Zombie bloed op my dagboek grinnik, runnik wat’s die verskil? Daar onder groei my groentetjies versigtig in die winterson en my sweet peas sal binnekort blom. Maar ek wil oor begin, terug gaan , nee. Oor begin soos wanneer ‘n groter hand my toue optel, jou toue optel en ons toue ongekoek saam neersit op daai nuwe plek. Ek wil ‘n nuwe geboorte ontmoet. Een waar ek nie kloustrofobies benoud moes snak na ‘n begin en jare daarna moes spartel om die self te vind. Ek wil gehoor gee aan die natuur se roep, terugkeer na die oerdrang van ‘n passie (onthou seks en passie is ver verwyderd) wat roep diep uit my wese. Fok die samelewing, maak vrede met my, dis ek. Ek mag net soos jy.


Dis soos die harde eerlikheid van ‘n karoovlakte waar bittereinde-gebede ongevraagd en onbeantwoord geen verligting bring. My dors laat my sterf in die verskriklike pyn waarmee die liefde almal slaan, onskuld wegsluk en ons aan die lewe laat verstik. Haal asem. Begin weer, haal weer asem. Die passie vind slegs uiting in ‘n woord. Here, ‘n samelewing pleeg ‘n moord!


Maar ek bly ek en jy bly jy en ons bly vir ewig ons. Waar niks eintlik verander het nie vind my verhaal geen oorsprong, lyn of syn. Slegs woorde gegroepeer op A4, soos hulle sê ( wie is hulle?). Swart op wit soos my omgewing stagneer.


Ek het nuwe skulpe nodig om die muwwes te vervang. Vreemd: die kaal takke van my boom sprankel blinkskoon in die sonlig na die reens, en ek het nie eers gebid nie.

my kroon

en toe stap hy ver weg
die oggend
toe my pruimboom
sy laaste blaar verloor,
met grou grys
die winter welkom heet
Elke tak 'n kaal herinnering
wat uiterstes van pyn en euforie vorm
in dit wat ons noem
boomkroon

en wanneer die lente terugkeer
waarmee gaan die nuwe groei
my muwwe winter dan konfronteer?

early poem

thinking time this morning
rushed a flood of history
into a tender locked embrace
your gentle breathing caressed my thoughts
back to a landscape that shaped my being
memories moved a magic Mecca of my own
around the words of trust and love and once and forever
lost as the velvet of your skin
touched mine
short lived
under a stroking hand

Don't wake
Don't go
Don't move
Help me rhyme my thoughts
before the day erases them away
forever

elkeen

jy sê ek skryf

nie sulke woorde oor jou

nie maar jy vergeet dat

elke groet ‘n gedig word

elke kyk ‘n kleur word

jy sê ek noem

nie meer oor jou

hoe elke soen my streel

elke hand teen wang

weereens ‘n wonderwerk word

jy sê ek doen dit

nie met jou maar dan

besef jy mos nie:

elke gedagte dig die hele dag

daagliks in elke herinnering

omkring met ‘n wond

wat net nooit kan genees

dream encounter

there was a gaze
there was a glass of exotic substance
there was a touch
there were showers of compliments
there was a hand on white lace
there was a body
there were words about remembrance
there was breath
there was a view
there was laughter
there was a saddened eye

there was an encounter
in a dream
remembered

ver verby huil

haar drome
pak haar jonger kinders
se klere sagkens weg
Sy spartel
maar die lifelines
merk geen verskil
Nou definieer
haar roete met 'n halt
'n individu vooruit gespel.

Die spelers gee moed op.

Sy sien geen delikaat
meer in die lewe raak.

Sluit haar weg
vou vlerke rondom hopeloos
en beskerm
-Weereens -
die gedagte wat breek
verby huil

.

Sluit haar weg
Vou

Solitude

just for today
I'll be your friend
who understands
the solitude of rejection -

and in my absense
I'll hold you warmly
fill your heart with sparks
of hope
breathe a gentle whisper
to your soul

where you shall feel
how friends will always be there
to guide your lonely steps
guard your emptiness
and give what you
deserve to receive

mediasie

voel asof die wond

in duisend lappies las

om mens te lyk

stukkend

plak tot een geheel

wat orals haak.

die rib verloor die rug

die long word kloustrofobies vas gedruk

tone hang bloot grondwaarts af

en vorm geen konneksie met die bron

‘n laslappie geraamte

wat geen beweging toon,

geen beplande konstruksie wat ‘n taak uitvoer.

hang slegs

aan niks

bymekaar gebondel

Gewond.

maar dié keer

ruil die rolle om

sý wond

sý slaan

sý skel

sý breek

‘n wese terug na ‘n bondel hopeloosheid

die skouers sak

die stem word stil

die oë word glad

asof ‘n laaste asem diep vanuit die long

probeer ontsnap,

bevryding smag

hy kleef verslae aan aarde vas

doelloos vasgevang in verwyt

‘n ego kom los

ontbind

wat ritmies deur die draaibeweging se gravitasie

klosse vorm van ‘n vervloë individu

materie skei weg

en bondel saam

in ‘n nuttelose

geWonde wese.

en sy noem haarself

‘n buddhis

Tourment

aujord'hui le desir me fait mal.

je suis une petite poignee de froid,
et je sers mes peurs de plus en plus desesperement dans mes bras.
mes genoux sont contractes a ma peau
pour trouver ainsi une sensation de vie,
je ne sais ou.

ma tete s'enfouit dans ma poitrine.

je ferme les yeux
et j'attends

erkenning aan elna de beer vir vertaling van my woorde

sonneblomtrane

Van superbitch na sag vroulik

kap ‘n weerlose roete langsaam oop

in hierdie donker woud van self-ontdekking:

Die altyd braaf wees voorhou

langs die delikate hart van blou...

Die woorde mag dalk geen sin maak

behalwe vir die wat onthou,

my sonde-blomme drup

hulpelose trane my lief

vretende verlies (vir j)

so het sy stil geword
en met 'n stadiger tempo
haar sprankel verloor

nou verstaan sy die afstand
tussen lief wees en verlies
sien sy hom in elke lee oomblik

vandag begryp sy hoe
geforseerde finaliteit
verlange se ewigheid aanvuur

en in haar stille kreet
onverwags groot geword
omkring in tragedie
wat 'n lewenslus wegbloei

herinneringe wat aanhou tap
o here, dit maak so seer
elke een huil soos 'n vuishou
op haar onskuld neer

erkenning aan hugo meyer vir skets

Slow Motion

het jy ook opgemerk
hoe die meeue stil
almal in een rigting kyk,
die deins die golwe se
ritme verstadig,
die gecko viervoetig
apart van mekaar ophou trap,
die son vir 'n oomblik
hang,
die lig versag,
die mis effens stywer druk
aan sand, stil word

die oomblik toe jou hand
die aarde onder my voete

halt

net 'n gedagte

die pakkie briewe
met rooi lint toegebind
gebere om stof te vergaar
of dalk te word?

het onverwags my oog gevang
waar blou papier
hart
vormig skeur na niks

voel

ek het gedink

jy is die seerste

verlies, pa

Nee .

die tragedie

tref dieper

tot verby waar ek jou gebere het

met die hoop

om te onthou 

maar tog vergeet

Nee .

die een is te seer

dis te finaal

te hopeloos

ai, pa

as ek my net kon 

krimp in jou omhelsing

dalk sou dit help

Nee .

waar is jy?

wie is jy nou?

wat het van jou geword?

gaan ek ooit weer jou kyk voel?

gaan ek ooit weer

voel?

happy Boots

some delicate hands
tenderly shaped
this leather
to warm your feet;

and they waited
to swallow dust,
inhale a fire,
feel the raindrops,
stomp the rhythm
you so humbly call a blessing

danced
into a perfect shape
explaining the wonder of you.

Now they are whole,
uniquely shamanic silent -
happy Boots

Tragedie

(Vir L)

Ag,

my liewe borrelende sprankelkind

salig onbewus van my liefde in jou hand

Ek hoor jou lag

Voel die stille luister,

Koester

Waardeer

Vertroetel dit

Wees die troos

wat met jou onskuld

stille swye sagter draaglik maak

Elke toekomstree verbreed die gang tussen my en jou

Sien hoe fel die wind

weg van my

beskerming na jou kant oorhel

Jy wat die skoonheid raaksien in die stukkend:-

soos jou gebreekte huis

is hierdie huis van my ook nou,

val al my drome in jou liefde plat

My versoek aan jou:

Hou dit net

asseblief

vir ewig

veilig vas

(erkenning aan Hugo Meyer vir skets)